Onbegrijpelijk onlinegeschreeuw
Publiciteit op de zijkant van het voormalige V&D-gebouw. — © Bas Quaedvlieg
Eigenlijk ben ik van het principe dat je leed niet met ander leed mag vergelijken. Wat een onmetelijk groot verdriet is voor de één, is slechts een kleine dip in het leven van de ander. Maar vandaag, op de dag dat de deur van het eerste Limburgse Glazen Huis op het Pancratiusplein in Heerlen rond 20.00 uur dichtgaat, leg ik dat principe even naast me neer.
In een ultieme poging om Marcel, Sophie, Dave en Manuela tot rede te brengen. Dat zijn vier mensen van vlees en bloed die de komende week niet bij de brievenbus van het Glazen Huis zullen staan. Die geen verzoekplaatje aanvragen, geen zelfgebakken wafels verkopen en geen lege flessen inzamelen. Ze zijn digitaal actief en staan symbool voor honderden andere Facebookschreeuwers. Die zich opwinden zodra er een bericht over Serious Request verschijnt. Niet alleen omdat de dj’s over het paard zijn getild en de directeur van het Rode Kruis te veel zou verdienen.
Nee, vooral omdat de ingezamelde miljoenen naar de verkeerde pechvogels gaan. Eigen kinderen eerst, ze schrijven het echt op openbare pagina’s die voor u en mij gewoon te lezen zijn. Want er zijn in Nederland tweehonderdduizend kinderen die geen sinterklaas vieren omdat er geen geld is voor cadeaus, zo leer ik. Tweehonderdduizend Nederlandse kinderen vinden op eerste kerstdag geen enkel pakje onder de kerstboom. Duizenden gezinnen in dit land hebben zo weinig geld dat ze zijn aangewezen op de voedselbank. Treurigheid ten top.
Zelfs de armste landgenoot heeft het beter dan menig kind in een conflictgebied
Ik leg leed liever niet langs een meetlat. Maar het schaamteloze gemak waarmee de verborgen armoede in Nederland vergeleken wordt met de hel van Congo, Syrië of Irak, is ronduit stuitend. Tragisch is het natuurlijk dat sommige kinderen met sinterklaas geen cadeaus krijgen omdat hun ouders er geen geld voor hebben. Maar zij hebben tenminste nog ouders. Ze worden niet voor dood achtergelaten in een bosje. Met afgehakte ledematen. Ze leven niet met vijf broertjes en zusjes in een kelder. Elkaar apathisch aanstarend en in shock na het zoveelste bombardement op hun stad. Ze zijn niet ontvoerd door barbaarse rebellenleiders. Gedwongen om op hun veertiende te vechten of uitgebuit te worden als huisslaaf.
Zeker, Nederland kent armoede. Ik ben de laatste die dat ontkent. Maar zelfs de armste landgenoot heeft het beter dan menig kind in een conflictgebied op minder dan zes uur vliegen. Geef gul deze week, mocht u het kunnen missen. Ook als u alleen voor de voedselbank kiest. Maar haal niet digitaal uw gram over de rug van Serious Request. En veel plezier in Heerlen.
Meest gelezen
Airco inzet van burenruzie in Maastricht: niemand weet zeker hoeveel geluid dit apparaat maakt
Tandarts Echt met noorderzon vertrokken; waar zijn de dossiers van de patiënten?
Maastrichts stel Bart en Danique wil met vier jonge kinderen hart en ziel worden van De Geulhemermolen: ‘Molen mag weer het middelpunt worden’
Advies aan Hoge Raad: veroordeling Brech voor doden Nicky Verstappen kan in stand blijven
Emoties rond komst ‘permanent Preuvenemint’ in Maastricht: ‘We kunnen straks zien wat er op de borden ligt’