Journalisten die maandag bij het huis van Tom Dumoulin een glimp hoopten op te vangen van de Giro-held werden getrakteerd op Bennie Ceulen. De woordvoerder van Sunweb, de ploeg van Dumoulin, maande de aanwezigen om huiswaarts te keren. Reden: de man in het roze wilde rust aan zijn hoofd. Eerder op de dag had Dumoulin op Twitter al gewaarschuwd.

Voor verslaggevers en fotografen die hem thuis in Kanne wilden opwachten, had hij een niet mis te verstane boodschap in petto: FUCK OFF. Dat het bericht snel werd verwijderd, deed niets af aan hoe Dumoulin denkt over zijn privacy.

De 26-jarige Maastrichtenaar beschouwt aandacht van de media als een noodzakelijk kwaad. Alleen als hij er niet onderuit kan of als hij zelf een boodschap kwijt wil, neemt hij de tijd voor journalisten. Op de Nederlandse social media kreeg Dumoulin maandagavond veel bijval. De algemene opinie: na een zware ronde heeft een renner recht op rust. En die klootzakken van de pers moesten zich schamen dat ze bij hem op de stoep stonden.

BegripOok de Belgische kranten berichtten op hun digitale kanalen over het persrelletje. Bij onze zuiderburen was er veel minder begrip voor de houding van Dumoulin en zijn team. Een Giro-winnaar die daags na zijn triomf weigert om met de pers te praten: voor de Vlamingen is het een teken van arrogantie. Zij zijn eraan gewend dat renners dicht bij het volk staan. De winnaar van een belangrijke koers haalt het in Vlaanderen niet in zijn hoofd om een FUCK YOU richting de media de lucht in te slingeren. Sterker: het is gebruikelijk dat Vlaamse renners daags na een grote overwinning de pers thuis uitnodigen op de koffie. Als ze thuis een paar luidruchtige kinderen of een knorrige partner hebben rondlopen, huren ze een parochiezaaltje af om nog een keer terug te blikken.

Vlaamse renners beseffen dat ze er zijn voor het volk en dat verslaggevers de boodschappers zijn van datgene wat hen bezig houdt. Zelfs als ze niets te melden hebben, staan ze paraat voor de pers. Ook clichés gaan er bij wielervolgers immers in als zoete koek.

AanwezigHet zijn niet de opvattingen van Tom Dumoulin, die de strakke regie wil houden over zijn leven. Als Dumoulin niet wil spreken, dan spreekt hij niet. Zijn ouders zijn vaak aanwezig bij de koersen, maar doen op het krampachtige af alles om uit de schijnwerpers te blijven. Al jaren weigeren ze om ‘on the record’ ook maar één woord te wisselen met de pers. In Vlaanderen zouden ze er niet mee wegkomen, in Nederland wordt het gewoon geaccepteerd.

De vraag is hoe lang nog. Topsporters zijn, of ze daar nu blij mee zijn of niet, publiek bezit. De roze trui heeft de aantrekkingskracht van een magneet. Als Dumoulin op dezelfde weg doorgaat en de komende jaren ook in de Tour de France gaat gloriëren, zullen de media hem alsmaar dichter op de huid gaan zitten. Hoe grootser zijn faam en prestaties, hoe groter de concessies die hij zal moeten doen.

Wereldtoppers zijn niet alleen uitmuntend in de sport die ze beoefenen, maar evenzeer in het managen van het randzaken, die erbij komen kijken. Wie daar niet mee kan omgaan, schiet zichzelf vroeg of laat in de voet.

OngestoordEr zijn vervelender dingen in het leven dan een handvol journalisten die daags na de Giro een paar quotes willen voor hun verhaal. Organiseer een kort persmoment, strooi met een paar oneliners en stuur vervolgens iedereen naar huis. Media tevreden en de vermoeide renner kan met zijn vriendin in de tuin ongestoord gaan barbecueën. Het leven van een topsporter is zo al gecompliceerd genoeg, waarom het nog lastiger maken?

Reageren? patrick.delait@delimburger.nl