Dit artikel is exclusief voor abonnees van De Limburger
COLUMN - Ik moet nu schrijven over mijn zus. Ik kan aan niets anders denken. Ze fietste met haar man door het dorp en raakte vlak bij huis betrokken bij een verkeersongeval met een vuilniswagen. Ze vielen. De man had niets, de vrouw een zware hoofdwond. Zo zwaar dat zij na ruim een week in het ziekenhuis overleed. Zonder nog bij kennis te zijn geweest en doodstil liggend voor een wand met apparaten, tussen een wirwar van slangen.
Ze was het enige meisje en de oudste in ons gezin. Na haar kwamen vijf lummels die zij altijd liefkozend bestempelde als ‘de broertjes’. Als kinderen hadden we het goed thuis en dat bleef ook later zo. Een leven ...
