Er zijn 25 nieuwe tips binnengekomen, sinds de graafwerkzaamheden zijn begonnen. En het onderzoek wordt niet gesloten, benadrukt een woordvoerder van de politie, ook al komt het op een laag pitje te staan. Maar er is teleurstelling, gaf de politie na vijf dagen tevergeefs graven naar Marjo Winkens ruiterlijk toe.

Het lijkt haast onmogelijk ooit nog te achterhalen wat er precies gebeurde met de 17-jarige, die in september 1975 op een geleende brommer naar huis in Schimmert reed zonder daar ooit aan te komen. Die brommer werd teruggevonden langs de kant van de weg, later doken ook Marjo’s spulletjes op. Bandensporen wezen erop dat ze wellicht is klemgereden.

Lees ook:Dagenlange zoekactie naar Marjo Winkens levert niets op

Even leek het erop alsof het allemaal alsnog opgehelderd zou worden. Aan de hand van een tip die weleens een gouden exemplaar kon zijn, begon de politie begin deze week de graafwerkzaamheden op een bosperceel in Beesel, vlak bij de plek waar ook spulletjes van Marjo werden teruggevonden. Er werd vaker naar haar gezocht - zo waren er tips dat ze onder een wegdek zou liggen - maar nooit was het raak.

Speurhonden

Het is ook de vraag wat de politie na zo veel jaar nog zou kunnen aantreffen als het lichaam van Marjo daadwerkelijk begraven is in de natuur. Daarom werden naast speurhonden en graafmachines ook bodemanalisten en archeologen ingezet, die nauwkeurig zochten naar verstoringen in de grond.

Maar cold cases blijken moeilijk te kraken. In maart werd in Zeeland nog gezocht naar het lichaam van Herman Ploegstra, die in 2010 verdween. Eind vorig jaar werd gegraven naar Willeke Dost, het weesmeisje dat in 1992 verdween van de boerderij van haar pleegouders in Koekange. Resultaat bleef uit.

Niet iedereen kan zich daarbij neerleggen. Onlangs ging de politie over tot de aanhouding van één van de mannen die vast blijft houden aan plannen zelf te blijven graven in de omgeving, om Dost alsnog te vinden.

Het is een hunkering naar zekerheid die mensen bij dit soort zoektochten drijft. Geen wonder, want vermissingen grijpen extreem diep in de levens van achterblijvers in.

Lees ook:Verdwijning Marjo Winkens: het drama dat nooit slijt

Kermis

Een bekende van Marjo, die niet met haar naam in de krant wil, was erbij op die laatste avond die Marjo feestvierend doorbracht op de Sint Rosa kermis in Sittard. ,,Alle jongeren waren daar te vinden. Het was een heel plezierige avond.’’ Die werd afgesloten in het bruine cafe, waar Marjo de laatste uren tussen haar vrienden en vriendinnen doorbracht. Toen de kennis jaren later zelf kinderen kreeg, vertelde ze ter waarschuwing altijd wat er met Marjo was gebeurd. ,,Het heeft me nooit losgelaten.’’

Datzelfde geldt voor oud-rechercheur Paul Kersjens, die ver na zijn pensioen nog altijd foto’s heeft uit het dossier waar hij zich als jonge politieman over boog. ,,We gingen meteen uit van een misdrijf, omdat Marjo’s brommer al snel werd teruggevonden.’’ Het was meteen duidelijk: er was haar iets ergs overkomen. Haar ouders vertelden voor de camera voor de allereerste aflevering van Opsporing Verzocht over de raadsels waarmee zij moesten leven. Niet te weten wat er was gebeurd, was slopend voor ze.

Valse bekentenissen

Sindsdien zijn er valse bekentenissen geweest. Geruchten, bijvoorbeeld dat Marjo slachtoffer zou zijn geworden van kindermoordenaar Koos Hertogs uit Den Haag. Na zijn dood vlamde de hoop weer op: zou iemand nu iets durven vertellen?

De gouden tip bleef, net als nu, altijd uit. Maar aan de kans dat het ooit raak is, houdt de politie zich vast, net als de laatste achterblijvers, ook nu haar ouders al lang overleden zijn. Misschien wel net als de dader. ,,Ik blijf goede moed houden’’, zegt de vrouw die, toen ze zo veel jonger was, de laatste uren met Marjo in het café was. Ze luisterden naar Abba en George Baker en genoten van hun jonge levens. ,,Marjo moet ergens liggen. En dit einde heeft ze niet verdiend.”