Dit artikel is exclusief voor abonnees van De Limburger
COLUMN - Deze dagen moet ik veel aan hem denken. Veertig jaar geleden stierf mijn vader. Precies één maand voor zijn dood werd mijn oudste zoon geboren. Opa heeft zijn kleinzoon nog twee keer gezien.
Hij stierf aan darmkanker. Alsmaar zwellende tumoren drukten in vijf jaar tijds het leven uit zijn lijf. Een stoma, toen nog een provisorisch hulpmiddel, rekte zijn lijden. Toch klaagde hij nooit, nooit. In het ziekenhuis van Nijmegen gold hij als een modelpatiënt ...
