Legendarisch duo, dat klinkt nogal spannend.

„Brian en ik waren in onze middelbare schooltijd onafscheidelijk. We werden in één adem genoemd en waren erg aanwezig. Maar we bleven altijd binnen de lijntjes, tenminste dat vonden wij. Legendarisch ‘light’ zeg maar.

Leg eens uit.

„We hebben tijdens de wiskundeles wel eens tosti’s gemaakt en onaangekondigd als Sinterklaas en Zwarte Piet cadeautjes uitgedeeld. Meest vermaard zijn onze optredens als De Toppers, met bijpassende glitterjasjes. We hadden op school ook ons eigen kantoor, dat was het lokaal waar we altijd na moesten blijven.”

Wat was er zo speciaal aan het Romboutscollege?

„Het Romboutscollege was een redelijk kleine school, waar iedereen elkaar kende. Het was er gezellig, heel huiselijk bijna. Daarbij woonden we als vrienden allemaal in de buurt en zagen we elkaar ook na schooltijd. Dat zie je nu steeds minder. De vriendengroep van toen komt nog regelmatig bij elkaar. En dat na twaalf jaar, dat vind ik best bijzonder.”

Maar dan zonder Brian, want die zit ‘down under’.

„Dat klopt. Brian is aan het backpacken in Australië, waar hij op dit moment op een boerderij werkt. We zien elkaar niet veel, maar facetimen minstens één keer per week. Ook is hij speciaal voor mijn bruiloft uit Australië overgekomen. Ik wilde hem er graag als getuige bij hebben.”

Als legendarisch duo zijn Brian en jij uiteraard met vlag en wimpel geslaagd voor jullie eindexamen.

„Hahaha, was dat maar zo! Onze vrienden behaalden hun diploma met redelijk gemak, maar als legendarisch duo stonden we op de zwarte lijst. Ik ben met de hakken over de sloot mijn havo-diploma gehaald en Brian via een omweggetje.”

Hebben Brian en jij vervolgens voor dezelfde vervolgopleiding gekozen?

„Dat hebben we uiteindelijk gedaan, één jaar Facility Management om precies te zijn, maar dat bleek geen succes. Ik werk ondertussen al een hele poos bij café Pelt in Heerlen. Horeca is ook echt mijn ding heb ik gemerkt, maar daar kwam ik pas later achter.”

Was het lastig om het Rombouts los te laten?

„Lastig is een groot woord, maar ik miste de school wel en dat doe ik nog steeds. Ik heb er gewoon een hele leuke tijd gehad. We hebben met een stel vrienden lange tijd minstens één keer per jaar een bezoek gebracht aan het Rombouts. Gewoon om te kijken of we nog bekenden tegenkwamen en dan met name docenten. Brunssum is in mijn ogen altijd een dorp met stadse allure geweest. Gaat een school sluiten, dan wordt het allemaal wat minder. Dat vind ik jammer.”