Ich gaon toch neit oppe mert zitte,mit e pötje beier,terwiel hae dat kruuts droug,en me naegel door zien henj en vuit sjloug.

Ich gaon toch neit oppe mert zitte,mit väöl plezeier,terwiel hae dao sjrevend hóng,en zien femieje bäökend bie ‘m sjtóng.

Nae, dan heur ich effe sjtil te zeen,effe niks te doon,in gedachte de kruutswaeg mit te loupe,sjtarend nao mien sjoon.

Óm daags daonao, in miene sjlaop,te druime van Paosje, ‘t fees van haop.