De kopman van Jumbo-Visma ontsnapte op zo’n vijf kilometer van de meet samen met zijn ploegmaat, waarna het karwei vervolgens onherroepelijk werd afgemaakt voor een geel-zwart één-tweetje.

In de slotetappe, een rit van ruim 138 kilometer van Saint-Alban-Leysse naar Plateau de Solaison, moest Roglic zijn gele leiderstrui over de streep zien te rijden. Daartoe moest de rijder van Jumbo-Visma twee bergen van de eerste categorie zien te bedwingen, waarvan de Col de la Colombière er één was. Ook de finish was bergop, en hoe: 11,3 kilometer de hoogte in tot aan de eindstreep.

Een kopgroep van vijftien renners, met daarin onder anderen Antwan Tolhoek van Trek-Segafredo, ontsnapte op jacht naar de etappezege. Het gat met de groep van gele trui-drager Roglic bleef evenwel gecontroleerd, waardoor ook de klassementsmannen wel interesse leken te hebben in de dagzege.

Col de la Colombière

De Colombière maakte zijn reputatie meer dan waar, door direct het kaf van het koren te scheiden. Van de kopgroep van 15 waren er al vlug nog maar 6 over, terwijl Roglic klassement-technisch goed bleef zitten in de club achtervolgers.

Op de slotklim, de zeer venijnige Plateau de Solaison, snoepten de klassementsmannen steeds wat meer tijd van de kopgroep af, waardoor het duidelijk werd dat zij de etappe zouden gaan beslissen. Jumbo-Visma zat met drie mannen dominant voorop en leek naast de gele trui van Roglic dus ook voor dagsucces te willen gaan.

Dominant Jumbo-Visma

De overmacht van het drietal van Jumbo-Visma, waarvan Steven Kruijswijk er een was, kwam definitief tot bloei op een dikke vijf kilometer van de streep, toen Roglic en Vingegaard ervandoor gingen. Kruijswijk had zijn werk uitstekend gedaan en mocht erop vertrouwen dat zijn ploegmaats het karwei zouden afmaken. Ben O’Connor vocht nog even voor wat hij waard was, maar de vorm bij de mannen in het geel-zwart was simpelweg niet te kraken. Daar Roglic de gele trui al binnen had, liet hij de dagzege aan Vingegaard, die daarmee ook loon naar hard werken kreeg.