Alle loftuitingen zijn langsgekomen in de voorbije weken. De leeuwen van de Atlas worden ze al decennia genoemd, strijders ook, maar op dit toernooi stegen de mannen van bondscoach Redragui ook door hun verfijnde techniek en indrukwekkende professionaliteit hoog op de ladder.

Tegen de regerend wereldkampioen, zo wisten de spelers van Marokko, kwam de grootste en meest gecompliceerde test van het WK. Gecompliceerd omdat het elftal opeens tegenover een ploeg kwam te staan die zoveel ervaring en wereldklasse bezit, dat het tactisch en fysiek tegen iedereen is opgewassen en als een kameleon van kleur kan veranderen.

Marokko leunde vooral op het gegeven dat het in het hele toernooi pas één tegentreffer (een eigen goal nota bene) moest incasseren en uit elk gevecht als winnaar tevoorschijn kwam. Spelers gingen boven zichzelf uitstijgen, zoals doelman Yassine Bounou. Aan het begin van zijn carrière, toen hij van Marokko wilde verhuizen naar Spanje, niet goed genoeg bevonden door Diego Simeone bij Atletico Madrid. De Argentijnse coach zal er nu spijt van hebben, want Bounou werd een held in Qatar.

Wet van Murphy

Maar waar hij in alle wedstrijden hiervoor zijn doel bij pogingen van de tegenstander kon schoonhouden, moest hij tegen Frankrijk al na een paar minuten capituleren. Het was alsof de wet van Murphy in werking trad na honderden geweldige minuten van de Marokkanen in dit toernooi. Jawad El Yamiq beging glijdend over het gras een pijnlijke misser, waardoor Antoine Griezmann het strafschopgebied in kon en Kylian Mbappé in stelling kon brengen. De Franse ster kon net niet scoren, maar uit de rebound ramde de mee opgekomen vleugelverdediger Theo Hernandez (AC Milan) met een volley schitterend raak.

Kort daarna begreep niemand waarom aanvoerder Roman Saiss zo de mist in kon gaan bij een dieptepass op Frankrijks topschutter Olivier Giroud, die tot opluchting van een bijna compleet rood gekleurd stadion de paal raakte. Saiss bleek te veel problemen te hebben met zijn vooraf al stevig ingepakte bovenbeen. Dus daar ging de captain, zijn toernooi zat erop.

Je zou denken dat die rampspoed in de openingsfase voor een mentale dreun zou zorgen, maar het tegendeel was waar. Andermaal toonden Ziyech en de zijnen dat leeuwen van de Atlas geen circusleeuwen zijn maar roofdieren die ook in de woestijn in het noorden van Qatar kunnen overleven.

Steenharde duels

Niet Frankrijk maar Marokko werd de jager en alle haantjes vormden, zo voelde het voor de mannen van Redragui, de gezamenlijke prooi. Het gevecht werd na de rust met de minuut meeslepender. Onder aanvoering ën aanvoerderschap van Ziyech viel Marokko aan, Sofyan Amrabat leidde de troepen in de steenharde duels. Halverwege het tweede bedrijf kreeg Mbappé daarvan een staaltje te zien. Op het moment dat hij dacht met een van zijn 35,6 kilometer per uur sprints (zijn record op dit WK) het zestienmetergebied te kunnen penetreren, kwam Amrabat als een bulldozer in een bouwput van Doha de boel schoonvegen. Mbappé kermend op de grond, de Franse bondscoach Didier Deschamps over zijn toeren en 60.000 Marokkanen en Arabieren in extase.

Mooier kon het op dat moment niet worden. Het enige wat ontbrak was een goal voor de enige Afrikaanse ploeg bij de laatste vier van dit WK. Met een omhaal van El Yamiq was Marokko het dichtst bij de gelijkmaker. Daarna volgde de ene na de andere scrimmage in het doelgebied van de Franse keeper Hugo Lloris, maar het doorbijten van de leeuwen bleef achterwege. De genadeklap en het ticket voor het vertrek uit Qatar na zinderende weken werd gegeven door Mbappé, die Randal Kolo Muani op zijn aangeven de 2-0 liet scoren.

Generatie geïnspireerd

Het optreden van Marokko op het wereldtoneel smaakt voor alle 30 miljoen volgers van de ploeg én voor vele talenten van Marokkaanse komaf in Frankrijk, België en Nederland naar meer. De tijd dat extreem getalenteerde spelers nog voor westerse landen zullen kiezen lijkt voorbij. De trots om het rode shirt van Marokko te dragen is terug. Met deze WK-deelname is een hele nieuwe generatie geïnspireerd.

Het feit dat de basisopstelling van Marokko tegen Frankrijk net zoveel spelers uit de grootste voetballanden in Europa (Spanje, Engeland, Italië, Duitsland, Frankrijk) telde, zegt alles over de groei van de ploeg.