Willem is onder de indruk van deze plek en kan er zich maar moeilijk van losmaken. Uiteindelijk realiseert hij zich, dat als hij zijn wandeling af wil maken, hij nou toch maar beter door kan lopen. Het wordt intussen steeds donkerder. Alleen het kronkelende pad waarover hij loopt licht nog enigszins op in de invallende nacht. Voor het maantje drijven nu aldoor nevelflarden en het gehalveerde hemellichaam doet steeds wanhopigere pogingen om met zijn stralen de aarde nog te bereiken. Willem knipt daarom zijn zaklamp aan. Opzij van het pad bevinden zich af en toe flinke plassen en daar wil hij liever niet in belanden. Gaandeweg bemerkt hij dat nu ook zijn zaklamp een steeds neveligere stralenbundel produceert terwijl een hele rits fijne waterdruppeltjes zich in zijn baard heeft vastgezet. Even koestert hij de hoop dat het slechts om een tijdelijke en plaatselijke mistbank gaat maar het wordt alleen maar erger. De wereld om hem heen zit tenslotte pot- en potdicht.

Er zit niets anders op dan maar voorzichtig verder te lopen. Erg ongerust is hij niet, maar hij zou er geen bezwaar tegen hebben weer bij het biologisch station terug te zijn. Dat gebeurt echter niet want hoewel Willem er altijd prat op gaat de Peel als zijn broekzak te kennen, is hij door de dichte mist volkomen gedesoriënteerd geraakt.

Zo doolt en dwaalt hij lange tijd rond. Maar dan opeen is er een geluid. Als hij stilstaat hoort hij duidelijk het miauwen van een kat. Via allerlei liefkozende roepjes probeert hij het dier naar zich toe te lokken, wat nog lukt ook. De kat duwt even later al spinnend haar vacht langs zijn broekspijpen waarna hij vervolgens door zijn knieën gaat om het dier over kop en rug te aaien. Zo heb ik in deze kerstnacht toch nog goed gezelschap, bedenkt Willem. Aldus gaan beiden verder. Willem af en toe roepend en de poes regelmatig terug miauwend.

Tenslotte hoort Willem het dier alleen nog maar links van zich. Hij schuifelt nu ook maar voorzichtig die kant op maar loopt zich vast tegen een manshoge beukenhaag. Als hij daarop enkele stappen naar rechts zet, botst hij tegen een brievenbus op. Vervolgens worstelt hij zich voorbij enkele buxusbollen en staat opeens bij een voordeur.

Wordt vervolgd.

Lees ook:Kerstverhaal: Met de kerst niet alleen (deel 1)