Pas bij de tweede keer aanbellen hoort hij geluid. Als de deur opengaat, schiet de poes linea recta naar binnen. „Ik kom uw kat die ik in de Peel aangetroffen heb even afleveren”, zegt Willem tegen een vrouw in de deuropening. „Of is het misschien zo, dat mijn kat u veilig hierheen geloodst heeft?”, vraagt de vrouw op enigszins spottende en tevens geamuseerde toon. Willem ontkomt er niet aan toe te geven dat dit laatste eigenlijk het geval is en dat hij in de dichte mist verdwaald is. Zijn komst lijkt haar niet echt te verontrusten. Ze heeft zichtbaar met hem te doen. Je zult maar helemaal alleen zijn op kerstavond en dan ook nog verdwaald. En zo loopt Willem even later achter haar aan de kamer in. Ze verontschuldigt zich vanwege een hele hoop spullen, met name kerstversieringen, die zich rondom een zich daar bevindende joekel van een kerstboom, uitgestald liggen. „De boom is wat aan de te grote kant”, legt ze uit. „Ik ben er iedere keer weer voor teruggedeinsd om hem ook hogerop te versieren. Dat was altijd het werk van mijn man, maar die is een klein jaar geleden overleden”, gaat ze verder. Willem beklimt daarom even later een stoel en hangt de hem aangereikte kerstattributen op de door haar aangewezen plaatsen op. De meeste van de kerstversieringen, waaronder prachtige, gebreide, en van mooie patronen voorziene kerstballen, blijken door de vrouw zelf gemaakt te zijn.

Als de kerstboom uiteindelijk voldoende opgetuigd is, komt de vrouw met nog een probleem op de proppen. Ze krijgt de open haard niet aan de praat, terwijl de schoorsteen afgelopen herfst toch echt geveegd is. Ze kan zich bovendien geen kerstavond voorstellen zonder open haardvuur. Willem werpt daarop een onderzoekende blik richting enkele traag rokende en half verkoolde blokken hout in het gat van de haard. Al gauw komt hij tot de conclusie dat het hout nog te vers is. Als hij even later droger hout, hout van een andere stapel betrekt, is ook dit probleem gauw verholpen.

Hierna zijn er geen nieuwe klussen meer. De vrouw nodigt hem daarop uit aan tafel te gaan. Er wordt zelfs een derde stoel aangeschoven, waarop de kat, een beetje wijsneuzig rondkijkend, plaatsneemt. Zo gaat de avond op een gemoedelijke wijze voorbij. Willem naar het vlammenspel in de haard kijkend met een spinnende en kopjes gevende kat op zijn schoot. De vrouw breiend aan een laatste kerstbal en af en toe een kerstliedje zingend dan wel neuriënd.

Dicht tegen middernacht, als een iets of wat opstekende wind de mist heeft doen wijken, gaat Willem op een leenfiets naar huis. Dit niet nadat hij de vrouw hartelijk bedankt en de kat voor een laatste maal geaaid heeft.

Onderweg stopt hij nog één keer en wel op de plek waar voor de tijd van de grote turfafgravingen een meer lag. Heel, heel lang geleden was een man hier tijdens de kerstnacht naar een naburig dorp onderweg. Daarbij een kerkklok met zich mee voerend voor de kerk aldaar. Heksen vielen hem echter lastig en door hun toedoen verdween hij met klok en al in het meer. Naar men zegt, luidt hij op deze plek nog iedere kerstnacht zijn klok. Hoe goed Willem ook luistert, het blijft helaas stil, doodstil. In zijn hoofd echoën alleen de kerstliedjes van de vrouw nog wat na.

Lees ook:Kerstverhaal: Met de kerst niet alleen (deel 2)