Ondanks het feit dat Van Aert samen met een aantal van zijn landgenoten op de voorste rij startte, waren het de Nederlanders die direct het heft in handen namen. Lars van der Haar nam het voortouw, maar het was al rap Mathie van der Poel die het overnam. Hij wilde snel het verschil maken.

Van Aert moest al in ronde éen alle zeilen bijzetten om de ontketende Van der Poel bij te benen. Er waren toch echt 40 veldrijders gestart, maar het draaide direct om de twee rivalen. De Belg vond het achterwiel van zijn Nederlandse opponent. Dit kon weleens tot de finish zo doorgaan tussen deze twee fenomenen in de cross. De rest deed mee voor een bronzen plak.

Tempo

Van Aert nam over en schroefde het tempo verder op. Op het klimmetje in ronde 3 rammelde MvdP maar weer eens aan de boom, maar het uitzinnige publiek zag dat de Belg geen krimp gaf. Wel leek het op oog wel zo dat de rug van de Nederlander prima in orde leek.

Rondes lang ging het zo door: Van Aert en Van der Poel ontliepen elkaar zo weinig in het veld, dat van elkaar wegrijden er nauwelijks inzat. In ronde 7 trapte Van der Poel weer waanzinnig veel watts weg en ineens had hij twee fietslengtes op zijn Belgische rivaal. Maar op de rechte stukken kwam die er weer bij. Vanaf de klim richting de balken was Van der Poel weer in het voordeel. Wie ging deze titanenstrijd winnen?

Het kwam op de laatste ronde aan, de laatste bocht, het laatste rechte stuk. Van Aert reed voorop, Van der Poel in zijn wiel. De vroege aanval van MvdP was te sterk voor Van Aert en de Nederlander pakte zo de wereldtitel.