Het gewoon sneeuwklokje (Galanthus nivalis) is een bolgewas uit de narcissenfamilie en een winterbloeier. Hij komt uit Zuid-Europa, maar is hier inmiddels prima ingeburgerd. Het is de voorbode van de aankomende lente.

De wetenschappelijke naam verwijst naar: ‘bloem – bloeiend in de sneeuw’. Ze bloeien soms zelfs al in december, maar in elk geval van januari tot maart. Als de fraaie klokvormige bloemen boven de sneeuw uitsteken, geeft dat een sprookjesachtige aanblik. Grappig is het zogeheten mierenbroodje, dat overigens meerdere planten bezitten. Aan de zaadjes zit een kleine uitstulping van de zaadhuid, dat als voedsel kan dienen voor mieren. Als mieren hiermee gaan slepen, kunnen de zaden ook verspreid worden.

Het sneeuwklokje behoort ook tot de stinsenplantfamilie. Dat zijn planten die vroeger in kasteel- klooster- staten- en stinsentuinen en -bossen werden aangeplant. Door bemesting met en het dumpen van plantafval is de plant ook verspreid. Er bestaan zo’n 20 soorten met minimale verschillen en er schijnen wel 500 cultivarsoorten te bestaan. De bloem is zó mooi dat deze reeds vele jaren dichters, schrijvers, componisten en schilders heeft geïnspireerd. Dick Bruna begint er zijn Bloemenboek mee.

Galanthofielen zijn mensen die zo’n grote passie aan de dag leggen, dat ze stad en land afreizen om bijzondere exemplaren te vinden en zoveel mogelijk speciale onderscheidende soorten sneeuwklokjes in hun tuin verzamelen. Ze gaan letterlijk door de knieën om de tekening van de bloemen te bestuderen.

Ik las overigens dat sneeuwklokjesbollen giftig zijn en dat in de plant de stof galantamine voorkomt, een alkaloïde die wordt gebruikt als geneesmiddel bij sommige stadia van de ziekte van Alzheimer.