Er ging de laatste maanden geen dag voorbij, of op de redactie viel zijn naam wel een keer. Tijdens de redactievergadering, in de koffiehoek of gewoon aan het bureau. Dat de ziekte nou juist hém moest treffen; onze lange, lieve, vriendelijke Marcel die altijd zo gezond geleefd had en als marathonloper nota bene van geen opgeven wist.

Marcels laatste verhaal dateert van 22 mei 2022. Hij schreef over een ernstig zieke meid van zeventien uit Landgraaf die meedeed aan een kunstwedstrijd. ‘Niet te veel vooruit kijken, je moet genieten van nu’, had ze gezegd. En dat had Marcel er als kop boven gezet. Daarna werd hij zelf ziek.

De Kerkradenaar begon zijn loopbaan bij De Limburger als 23-jarige in 1979. Hij had zijn studie sociale geografie aan de VU in Amsterdam afgebroken en solliciteerde naar de functie van leerling-journalist bij De Limburger in Maastricht. Uit een groep van nog 25 andere serieuze gegadigden werd hij met nog vier anderen uitverkoren. „We kunnen je niet verplichten, maar we rekenen erop dat je je na je opleiding minstens zo’n jaar of drie, vier moreel aan De Limburger gebonden voelt”, schreef toenmalig hoofdredacteur Nico Bergkamp in de aanstellingsbrief. Daar heeft Marcel zich ruimschoots aan gehouden.

Duizenden artikelen

In zijn 43-jarige carrière is hij eigenlijk altijd schrijvend actief geweest en gebleven. De nadruk van zijn werk lag in de regio, in de haarvaten van de samenleving, op de huid van de lezer. Met evenveel belangstelling en passie volgde hij jarenlang het nieuws uit politiek en samenleving in Geleen en Sittard als dat in Heerlen, Kerkrade, Landgraaf en Simpelveld. Hij heeft duizenden artikelen geschreven. Voor de aanpak of de insteek bij een verhaal had hij aan een half woord genoeg. Met zoveel ervaring draaide hij zijn hand nergens voor om. Marcel bleef kritisch naar bestuurders, maar kon evenzeer genieten van de contacten die hij met hen had.

Al eind jaren tachtig solliciteerde hij intern naar een functie van sportverslaggever. Die job werd hem pas midden jaren negentig toegekend. Zijn avontuur duurde niet lang. Na twee jaar keerde hij terug op de regio, moe van het gekonkel en de spelletjes die hij in de sportwereld ervoer. Zijn karakter zat hem wat dat betreft in de weg.

Sportman

Nee, dan liep hij liever zijn eigen weg: Marcel was een sportman in hart en nieren, nauw verbonden aan atletiekvereniging Achilles Top in Kerkrade en een zeer verdienstelijk marathonloper. Vóór hij naar zijn werk reed, rende hij jarenlang eerst graag zijn kilometers; in de marathon van Rotterdam van 1989 liet hij 6076 lopers achter zich en werd hij twintigste in 2 uur, 20 minuten en 41 seconden.

Eerst maar eens beter worden. Dan nog een paar maanden terug naar de krant om zijn carrière met een paar mooie verhalen af te sluiten. Dat was zijn wens, voordat hij op 21 augustus dit jaar zijn pensioengerechtigde leeftijd zou bereiken. Het is hem helaas niet gegund.